වසන්තයේ මල් පොකුරු නෙළා

ඔබ මා දෝතට ගෙනෙන තුරා

මඟ බලමින් මා සිටියා

සොඳුරු වසන්තේ ගෙවෙන තුරා

අහස පොළොව ගිනියම් අව්වේ

ගහකොළ මැලැවෙන ගිම්හානේ

අවසානේ ඔබ ආවා

ඔබ අතැ වූ මල් එකිනෙක පරවී

සුළෙඟ් විසිරෙනු මා දුටුවා

සුළෙඟ් විසිරෙන ඒ මල් අතරින්

ඔබගේ රුව මා දුටුවා

ගී පද - මහගමසේකර
සංගීතය හා ගායනය - අමරදේව

ආදරයේ සුන්දරත්වය හිමි හිරිමල් තරුණ වියට පමණක් නොවේ. ආදරය වයස් භේදයකින් තොරව පවතින්නකි. එබඳු වූ ජීවිතයේ වසන්තය ඉක්මවා පවත්නා වූ නොමියෙන ආදරයක් ගැන මෙම ගීතයෙන් කියැවේ. (ජීවිතයේ) වසන්තයේ දී ඇගෙන් පෙම පිළි ගැන්මට බලාපොරොත්තුව සිටින ඔහුට සොඳුරු වූ එම වසන්තය ගෙවෙන තුරුම බලා ඉන්නට සිදු වේ. පෙම්වතිය අතැ වූ මල් වල පෙති සේම ඇගේ යෞවනය ද වියැකී යයි. ගහකොළ මැලැවෙන (ජීවන) ගිම්හානයේ දාහය විසින් තරුණකම ද මළවා දමයි. ඒ ගිම්හානයේ අග දී ඇය ඔහු වෙත පැමිණෙයි. එසේ වුවත් යෞවනය නම් මලෙහි අවසාන විසිර ගියත් ආදරය තුළින් ඔහු ඇය ව දකී. මෙම ගිතය අසන විට සිතට නැගෙන හැඟීම ඉතා තීව්ර එහෙත් විස්තර කර දීමට අපහසු එකකි. ගිම්හානයේ මුදරාව තැවරුණු ගීත වලට ගුරු වූයේ මෙම ගීතය බැව් තරයේ ම අදහමි. උත්තර භාරතීය රාගයක් පදනම් කරගෙන ගැයෙන මෙම ගීතය සිංහල ගීත ඉතිහාසයේ අද්විතීය තැනක් හිමි කර ගන්නකි.

 (උපුටා ගත්තේ - http://geerasavinisa.blogspot.com/2009/04/blog-post_2185.html)